Instalacje fotowoltaiczne, ze względu na budowę modułów PV i falowników, są poważnie narażone zarówno na uszkodzenie w wyniku bezpośredniego wyładowania atmosferycznego, jak i na uszkodzenia w wyniku indukowanych przepięć powstałych w odległości do kilkuset metrów od miejsca uderzenia pioruna. Dlatego do ochrony takich instalacji PV konstruuje się specjalne ograniczniki przepięć wg normy PN-EN 50539-11.
Ogólne zasady zastosowania ograniczników przepięć w instalacjach PV można znaleźć w specyfikacji technicznej CLS/TS 50539-12 i normie PN-HD 60364-7-712.
Dobór właściwego ogranicznika
Jeżeli przy projektowaniu systemu ochrony odgromowej zgodnie z normą PN-EN 62305 nie udało się zachować właściwych odstępów izolacyjnych pomiędzy instalacją odgromową a instalacją fotowoltaiczną (zwykle powyżej 0,5 m, co wynika z obliczeń) lub np. instalacja fotowoltaiczna jest zainstalowana na dachu pokrytym metalową dachówką, to wówczas należy koniecznie zastosować ograniczniki przepięć typu T1+T2 wg normy PN-EN 50539-11 (dawniej zwane B+C). Specyfikacja techniczna CLC/TS 50539-12 w Aneksie A zaleca w tym przypadku stosowanie ograniczników z iskiernikiem gazowym. Ponadto wskazuje przewagę technologii połączenia szeregowego iskiernika gazowego i warystora, jak w ogranicznikach przepięć firmy CITEL wykonanych w technologii VG, np. DS60VGPV. Przykładowo w tabeli A.2.2. w tej specyfikacji dla LPL I, czyli dla prądów udarowych do 200 kA przy dwóch zwodach pionowych, sugeruje zastosowanie ograniczników o połączeniu szeregowym iskiernika gazowego i warystora na prąd udarowy 10/350 µs minimum 10 kA na biegun (ograniczniki DS60VGPV firmy CITEL mają Iimp = 12,5 kA). Konkurencyjne ograniczniki o połączeniu równoległym iskiernika gazowego i warystora muszą wg tabeli A.2.3. dla istniejącej instalacji odgromowej z dwoma zwodami wytrzymywać minimum 25 kA prądu 10/350 µs na biegun lub trzeba zastosować cztery zwody pionowe dla wykonania 12,5 kA na biegun.
Cały artykuł można przeczytać w numerze 1/2017 Magazynu Fotowoltaika. Zaprenumeruj